“Ik had het Vera beloofd om het hem te zeggen”

Ouders gaan uit elkaar óf ze krijgen een hechtere band. Dat was wat een neonatoloog tegen Sara zei, kort na het overlijden van haar dochter Vera. En hij kreeg gelijk: Sara en haar man Koen besloten na twee jaar ieder hun eigen pad te bewandelen. Dit was het beste voor iedereen.

Maar waar toen niemand rekening mee hield, was een derde scenario: ouders gaan uit elkaar én ze krijgen een hechtere band. De liefde tussen Sara en Koen bloeide vijf jaar later namelijk weer op. En deze was sterker dan ooit.

Onbestemd gevoel

Het is 1 februari 2011. Een dag die begint als zovele, maar ook een dag waarop Sara wakker wordt met een onbehaaglijk, onbestemd gevoel. Ze weet er geen raad mee, dus gaan Koen en zij gewoon naar het werk. En Vera naar de opvang. “In de loop van de middag besloot ik om toch maar even naar het kinderdagverblijf te bellen”, gaat Sara terug in de tijd. “Even checken hoe het met Vera gaat.” ‘O, wat erg… O, wat erg... O, wat erg...’ Dat was wat ze meteen hoorde. Totdat op een gegeven moment de politieagent de telefoon overnam. Die zei: “Kom zo snel mogelijk naar het Radboud Ziekenhuis, mevrouw.”

“Ik had meteen een soort oergevoel: hier moet íets goeds van moest komen”

Toen Sara daar niet veel later aankwam, was de reanimatie in volle gang. De arts vertelde wat ze nog wilden doen om Vera’s leven te redden, maar Sara zei dat ze moesten stoppen. “Ik zag dat haar zieltje uit haar lichaam was, waardoor ik direct besefte dat m’n dochter was overleden. En ik had ook meteen een soort oergevoel: hier moet íets goeds van moest komen. Dit lijden mocht niet zinloos zijn. Anders zou ik zelf terplekke met een gebroken hart neervallen…”

Authentiek leven

Dat goeds, dat kwam. Sara had ontzettend veel verdriet, maar het verlies van Vera werd ook een geschenk, hoe raar dat ook klinkt. Vanaf het moment dat haar dochter er niet meer was, voelde ze zich krachtig. “Ineens wist ik alles heel zeker”, legt ze uit. “Vooral dat ik mezelf de vrijheid moest geven om mijn eigen leven te leiden. Vera volgde haar levensweg en ik was niet eens boos op haar. Dan kan, en gun ik het mezelf ook.”

Als oudste dochter van een groot gezin dat vaak verhuisde, was Sara een soort van kameleon geworden. Zij paste zich steeds aan, waar ze ook terecht kwam. Maar nu was háár tijd aangebroken. “Ik ging voor een authentiek bestaan, door vanaf nu mijn hart te volgen. Bovendien leef ik op deze manier mijn betekenis van Vera’s bestaan: ‘leef je eigen leven’. En hiermee is ze voor mijn gevoel dichtbij.”

“Hij hielp mij niet, en ik kon hem niet helpen”

Koen’s zwaarte

“In de periode daarna ging ik op zoek naar dat ‘authentieke leven’”, vertelt ze verder. “Maar daarbij balanceerde ik lang op een dun koordje. Zie het zo: voor 51% van de tijd voelde ik de liefde en voor 49% de pijn. Koen ervaarde lange tijd alleen de pijn; en dat versterkte mijn verdriet. Dat hielp mij niet en ik kon hem niet helpen.”

Ze hield van hem, en wilde eigenlijk niet bij hem weg. Maar tegelijkertijd wilde ze zich wel richten op het percentage liefde. “Gelukkig konden we – ondanks het leed – in verbondenheid uit elkaar. Ja, we gingen totaal anders om met het overlijden van Vera, maar we veroordeelden elkaar niet. Het was treurig en eerlijk tegelijk. Bovendien konden we elkaar niets verwijten, want we bleven allebei trouw aan onszelf in een leven dat zo op de kop stond.”

Een bankje in de hemel

Vanaf dat moment leefde Sara dus echt haar eigen leven, maar dat was – zoals ze zelf zegt – 'rete-ingewikkeld'. Ze heeft dan ook op allerlei manieren hulp gezocht: boeken lezen, dagboeken vol schrijven, meditatie, haptotherapie, eindeloze wandelingen en gesprekken met een Boeddhist. “Ook ben ik ooit bij een numeroloog geweest”, vult ze aan. “Die vertelde me – als metafoor – dat er een bankje in de hemel is, waar ik samen met Vera op kan zitten. Hier heb ik later veel steun aan gehad, want op dat bankje maak ik nog elke dag contact met haar.”

“Ik maak elke dag contact met haar”

Als ze dan met z’n tweeën op die hemelse zitplaats zitten, vraagt Sara zich steeds af: als dit m’n laatste dag is, heb ik het dan goed gedaan? Zo verzekert ze zichzelf van het authentieke leven dat ze wilde. Want als het antwoord op die vraag ‘nee’ is, volgt de belofte om er een ‘ja’ van te maken. Aan Vera én aan zichzelf. En beloftes, die moet je nakomen. 

Wie wat beloofd

Ondertussen verliep het co-ouderschap, dat Koen en Sara voor hun tweede dochter Ella geregeld hadden, heel erg goed. ‘Beter dan een gemiddeld huwelijk’, had Koen gekscherend eens gezegd. Ze gingen bijvoorbeeld vier keer per jaar wat leuks doen met z’n drieën. Gewoon, om het voor Ella gezellig te maken. “Omdat zij zo van zwemmen houdt, zijn we in de kerstvakantie naar een subtropisch zwemparadijs gegaan. Niet voor óns plezier, maar wel voor dat van Ella.”

Naarmate de jaren verstreken, werden de uitjes steeds gezelliger. Ze genoten zowaar weer. En niet alleen als ouders, maar ook als twee volwassenen. “Ik ging me erop verheugen…”, vertelt Sara met een glimlach. “En na ons bezoekje aan De Efteling baalde ik zelfs het dat het erop zat. Ik besefte dat mijn dag mét Koen een leukere was dan een dag zonder hem. En zo zat ik ’s avonds weer op het spreekwoordelijke bankje bij Vera en stelde ik mezelf dezelfde vraag. Als dit nou mijn laatste dag was…”

Relatie 2.0

Zenuwachtig vertrok ze naar Koen. Om hem te zeggen dat het weer zo leuk was, samen. Ze moest, want ze zou immers een haar leven op haar manier leiden. “En ik had Vera beloofd dat ik het hem zou vertellen. Het was een stuntelige ontmoeting, maar ik heb het gedaan. Gelukkig ervaarde Koen hetzelfde. Daarna spraken we vaak af en hebben we oprecht afgewogen wat we ermee zouden doen. Dit waren hele mooie verkennende en opnieuw verbindende gesprekken.”

Het paste weer: Koen en Sara samen. Relatie 2.0 was een feit, en Vera zal het met een tevreden lach vanaf het bankje bekeken hebben. “We kunnen nu veel meer genieten samen. En ook ontspannen. Ook Koen is, op zijn manier en in z’n eigen tempo, dichter bij zijn hart gekomen.”

Ondanks haar vastberadenheid dacht Sara lange tijd dat ze gek was. Midden in haar rouwfase zag ze immers dat Vera’s overlijden ook iets moois bracht. Kon dat wel? Mocht dat wel? Ja, was telkens weer haar rotsvaste gevoel. Dit bracht nieuw licht in haar leven.

Nu, negen jaar later, wil ze anderen helpen. Ze is haar eigen praktijk gestart om ouders te begeleiden tijdens hun zoektocht naar nieuw licht. Op newlightbegeleiding.nl is meer informatie hierover te vinden. 

Meer verhalen

• “Aan elke tak van onze familieboom zit een stukje Arthur”
• Een laatste eer aan Tygo
• “Zoek een lotgenoot op en doe dit snel”
• “We hebben er alles aan gedaan”
• “Niet de meest ontspannen vakantie, maar wel de beste variant”
• “Ik geloof in de kracht van de keuze”
• “We hadden alleen de kracht om naar haar graf te gaan”
• "Hoeveel kinderen heb je?"
• “We waren de meeste norse toeristen ooit”
• Het gemis wordt niet kleiner, het leven wordt rijker
• “Zeg eerlijk wat jíj fijn vindt”
• Vragen die nooit verdwijnen
• Hartjes voor Silke
• “Ik had het Vera beloofd om het hem te zeggen”
• “We zijn dolgelukkig, maar het ‘gouden randje’ is eraf”
• “Weer zo’n mooi menneke”
• “Ik voelde dat Olaf niet voor altijd bij ons zou blijven”
• Mooie eindbestemming van een overlevingstocht
• Van ‘een verkoudheidje’ tot een complete ravage
• “Vanaf dag één gaan we er anders mee om”