“Zeg eerlijk wat jíj fijn vindt”

Iemand vroeg Noëlla hoe ze met de geboortedag van Femke om zou gaan. Ze antwoordde niet, maar schoot vol. Een soort van gelukstranen rolden over haar wangen. Eindelijk noemde iemand Femke’s naam weer te midden van meerdere mensen. Eindelijk.

Velen uit Noëlla’s omgeving wisten zich na het overlijden van haar dochter geen houding te geven. Zo kozen bekenden uiterst ongemakkelijk een ander gangpad op het managebedrijf van haar man. En vrienden zeiden niets óf ze maakten verkeerde opmerkingen. “Keer op keer voelde ik me in de steek gelaten”, blikt ze terug.

In de armen van haar vader

Noëlla en haar man Fons werden op 4 augustus 2010 trotse ouders van Femke, hun eerste kindje. Een onbezorgde toekomst lachte hen tegemoet. Maar wat ze dan niet weten, is dat ze haar nooit zien kruipen. Dat ze haar nooit leren lopen. En dat ze haar nooit met een rugzak om voor de eerste keer naar school brengen. Femke overleed acht weken en twee dagen later in de armen van haar vader.

“Fons was samen met haar in slaap gevallen op de bank”, vertelt Noëlla. “Toen hij wakker werd, had hij een koud lichaampje vast. ‘Gelukkig’ bleek later dat haar ademweg vrij is geweest, waardoor Fons uit het verdachtenbankje kon stappen.” Hiermee werden de roddels die door het dorp gonsden de kop ingedrukt; er viel een last van Noëlla’s schouder. Bij Fons niet. “Hij bleef zich schuldig voelen”, aldus Noëlla.

“Er kwam zelfs een bericht voorbij met de vraag of er iemand nog wat leuks ging doen”

Vrienden werden kennissen

Zelf voelde ze daarna van alles: verdriet en leegte, maar ook warmte van mensen die heel dichtbij stonden. Toch ontbrak er één gevoel: het medeleven van veel vrienden. Zo bleef het akelig stil op Whatsapp op de geboorte- of sterfdag van Femke. “Er kwam zelfs een bericht voorbij met de vraag of er iemand nog wat leuks ging doen”, laat Noëlla weten. “Dat deed pijn.”

Na een tip van een lotgenoot besloot ze om met de meesten uit haar vriendengroep te breken. Een poging, uit zelfbescherming, om boosheid los te kunnen laten. “Nog meer leed wilde ik mezelf besparen. Bovendien had ik veel meer aan lotgenoten die ik beter heb leren kennen. Zo werden vrienden kennissen, en kennissen werden vrienden.”

Eerlijkheid

Op dat moment was het de enige juiste beslissing. Nu vindt Noëlla dat ze hen destijds uit had moeten nodigen voor een bak koffie, zodat ze haar gevoelens kon delen. Er zijn wel meer dingen die ze vandaag de dag anders zou doen, omdat ze met vallen en opstaan veel geleerd heeft. “Zeg bijvoorbeeld eerlijk wat jíj fijn vindt”, drukt ze anderen op het hart. “Als je vandaag juist even niet over je overleden kind wilt praten, vertél het. Zo hou je de regie. En weet: hoe duidelijker je bent, hoe makkelijker het voor de mensen om je heen is.”

“Als je vandaag juist even niet over je overleden kind wilt praten, vertél het”

Voor diezelfde naaste omgeving heeft Noëlla een soortgelijke raad. “Als je niet weet wat je zeggen moet, zeg dát dan. Of leg alleen een hand op iemands schouder. Elk woord weegt namelijk zwaar. Het kan zelfs als een rode lap op een stier werken. En als je wilt vragen hoe het met iemand is, vraag dan: hoe gaat het vandáág met je? Dat ene woord maakt een wereld van verschil, geloof me.”

Bram en Evy

Dat klappen nooit eerlijk verdeeld worden, bleek in 2015. Een jaar nadat Noëlla en Fons hun tweede kind mochten verwelkomen, overleed Fons plotseling. Een gezin van vier was doormidden gezaagd. Noëlla moest door: fiks beschadigd, maar strijdlustig. Inmiddels is ze opnieuw getrouwd met Danny. En in 2019 kwam hun dochter ter wereld. Femke is nu de oudere zus van Bram en Evy.

Hun komst zorgde voor nieuw geluk, maar onbezorgd als in 2010 is Noëlla natuurlijk niet meer. Zijn de kinderen ziek? Dan is hun moeder angstig. Slapen ze? Dan kijkt Noëlla niet of ze nog lekker warm liggen, maar of ze nog leven. “Toch ben ik vooral super dankbaar dat zij er zijn”, vertelt Noëlla vol liefde. “Door wat ik heb meegemaakt, beleef ik alles veel intenser. Een prachtige dag of een regenboog is nu veel mooier dan voorheen. Daarbij denk ik: dit pakken ze ons niet meer af.”

Een kinderding

Making new memories. Zo luidt Noëlla’s motto. En dat wil ze Bram en Evy ook meegeven. Eigen herinneringen aan hun oudere zus hebben ze niet, maar hun moeder zorgt er wel voor dat er over haar gesproken wordt. “Als ik verdrietig ben, leg ik uit waarom”, zegt Noëlla. “Dan vertel ik dat ik een traan om Femke laat. Overigens maak ik er wel altijd een kinderding van. Daarna knutselen we iets, kopen we een cadeau voor bij het graf of branden we een kaarsje. Ook kijken we naar Disneyfilms als Onward en The Lion King, waar de dood in voorkomt. Zonder het beladen te maken, praten we daarover.”

“Op tweejarige leeftijd kwam Bram zijn aap brengen toen ik huilde”

“Evy is natuurlijk nog klein, maar Bram krijgt alles mee”, gaat ze veder. “Hij noemt Femke ‘het zusje dat onder het gras woont’. Ook leest hij emoties heel goed. Zo kwam hij op tweejarige leeftijd zijn aap brengen toen ik huilde. ‘Hier kun je mee knuffelen mam’, zei hij. Ik dacht alleen maar: wauw!”

Weinig woorden, maar een heleboel medeleven. Precies wat Noëlla nodig had.

Lotgenotenkracht.com

Omdat Noëlla het fijn vindt om lotgenoten te helpen, deelt ze haar ervaringen. Ook lanceert ze binnenkort haar eigen website: www.lotgenotenkracht.com. Hier lezen lotgenoten – engelenouders en weduwen – korte verhalen. Noëlla hoopt dat anderen hierin herkenning vinden. En steun die hen goed doet.

Meer verhalen

• “Aan elke tak van onze familieboom zit een stukje Arthur”
• Een laatste eer aan Tygo
• “Zoek een lotgenoot op en doe dit snel”
• “We hebben er alles aan gedaan”
• “Niet de meest ontspannen vakantie, maar wel de beste variant”
• “Ik geloof in de kracht van de keuze”
• “We hadden alleen de kracht om naar haar graf te gaan”
• "Hoeveel kinderen heb je?"
• “We waren de meeste norse toeristen ooit”
• Het gemis wordt niet kleiner, het leven wordt rijker
• “Zeg eerlijk wat jíj fijn vindt”
• Vragen die nooit verdwijnen
• Hartjes voor Silke
• “Ik had het Vera beloofd om het hem te zeggen”
• “We zijn dolgelukkig, maar het ‘gouden randje’ is eraf”
• “Weer zo’n mooi menneke”
• “Ik voelde dat Olaf niet voor altijd bij ons zou blijven”
• Mooie eindbestemming van een overlevingstocht
• Van ‘een verkoudheidje’ tot een complete ravage
• “Vanaf dag één gaan we er anders mee om”