“We hebben er alles aan gedaan”

Hidde was een jaar en tweeënhalve maand oud toen de leidsters op het kinderdagverblijf hem levenloos vonden. Hij werd na zijn middagslaapje niet meer wakker. Nooit meer. Onbegrijpelijk, want hij was sterk, gezond en nooit ziek. “Het kon niet zómaar gebeuren”, waren de sterke vermoedens van zijn ouders Lotte en Lex. Vol onbegrip, maar vastberaden gingen zij op zoek naar de doodsoorzaak.

 

Onwerkelijk

We schrijven dinsdag 5 juli 2016. Lotte en Lex waren aan het werk toen het nieuws over Hidde hen bereikte. Apart van elkaar gingen zij naar het kinderdagverblijf. “Toen ik aankwam, zag ik de afzetlinten, de politie, vier ambulances en ik hoorde dat de traumahelikopter geland was. “Heel onwerkelijk”, vertelt Lotte. Zij mocht niet naar binnen en had dus geen weet van wat er precies gaande was. “Ik ben opgevangen in het kantoor tegenover het kinderdagverblijf. Zij hebben hun deuren geopend voor de kinderen en de leidsters. Wat een fijn bedrijf. Mijn man stond even later opeens met zijn neus op de reanimatie, want hij had de achterdeur genomen.”

 

Lotte is hem toen gevolgd en daar kregen zij samen het bizarre bericht dat de reanimatie beëindigd zou worden. Politie en het ambulancepersoneel zorgden voor nog één fijn moment samen. “Onder hen waren veel jonge ouders, dus zij konden zich inbeelden hoe wij ons voelden. Normaal gesproken is het niet toegestaan, maar wij mochten hem nog even vasthouden. Een laatste ogenblik met z’n drieën. Dat was erg bijzonder.”

 

Moet dit?

Even daarna kwam de schouwarts ter plaatse en werd er een strafrechtelijk onderzoek gestart. Uiteindelijk is het lichaam van Hidde om half één ’s nachts vrijgegeven en naar het ziekenhuis gebracht. “Moet dit?”, was de prangende vraag van zijn ouders. “We hebben er geen seconde aan getwijfeld dat er iets mis is gegaan op het kinderdagverblijf. Ondertussen mochten wij er niet bij zijn. Het waren vreselijke uren. Onwerkelijk. We voelden ons machteloos.”

 

Ja, het moet helaas. Het ‘hoort’ erbij. Uren later kregen Lotte en Lex in het ziekenhuis een keuze van de artsen. Zij mochten bepalen of er volledige obductie gepleegd zou worden. “Erg fijn. We weten dat sommige ouders dit niet aangeboden krijgen. Raar hè.” Zij wel. En ze zeiden volmondig ‘ja’, waarna de onderzoeken in het Universitair Medisch Centrum van Utrecht werden uitgevoerd. De beste plek. “We hadden nog één wens. We wilden dat Hidde op woensdag onderzocht zou worden, zodat we hem donderdag weer thuis zouden hebben.” Zo werd het geregeld.

 

Berusting

Er werd niets gevonden. Op advies van de kinderarts werd de zoektocht vervolgd in het AMC met een genetisch onderzoek op basis van DNA. Ruim een jaar later volgde de uitslag. “Ook hier is niets uitgekomen”, verzucht Lotte. “Hidde was vanaf dat moment echt overleden aan wiegendood. We zijn er volop ingedoken, want we waren gebrand om de oorzaak te achterhalen. We wilden precies weten wat er gebeurd was. Op de seconde af. Maar we krijgen niet alle antwoorden… Daar zullen wij in moeten berusten.”

 

Aan de ene kant zijn ze nu blij dat dit proces afgerond is. Aan de andere kant blijft er nog altijd één ding knagen. “Hidde had vijf dagen voor zijn overlijden de BMR-vaccinatie gekregen. We weten het uiteraard niet zeker, maar het kan een trigger in zijn lijfje gegeven hebben. Het zorgt in elk geval voor vragen die nooit meer beantwoord zullen worden.”

 

Ze gaan het nooit weten en dat is hard. Bikkelhard. Toch is er ook iets moois uit de onderzoeken gekomen. Dubbel, maar positief. Want voor Taeke, het jonge broertje van Hidde, is het goed nieuws dat er geen genetische oorzaak is gevonden. Bizar, maar waar: Lotte was 32 weken zwanger toen Hidde overleed. Leven en dood. Geluk en verdriet. Dichter dan dit kunnen ze niet bij elkaar komen. Taeke werd tien weken later geboren en kwam in een wereld die nog volledig op z’n kop stond. “We hadden geen keus; we moesten door. Zijn komst heeft ons op de been gehouden. Hij gaf en geeft ons energie en kracht.”

 

Doe het

Taeke gaat inmiddels naar hetzelfde kinderdagverblijf als Hidde. Daar hebben Lex en Lotte geen moment aan getwijfeld. Het contact is gelukkig erg goed. “We zijn elkaars troost. Ook zij hebben een trauma meegemaakt”, laat Lotte weten.

 

Zij besluit met een advies voor lotgenoten. “Doe het! Laat je kind onderzoeken, want dit is het enige moment dat het kán. Voorkom dat je geweten jou gaat achtervolgen. Als je het nu niet kunt of wilt, zorg er dan in elk geval voor dat er DNA achterblijft. Het AMC in Amsterdam heeft een stukje huid van Hidde en dat blijft 120 jaar opgeslagen.”

Meer verhalen

Stichting Wiegedood gebruikt cookies voor het analyseren van bezoekersgedrag.